Flessenpost
Schrijven: eso es... Alles wat ik heb. Spaans benauwd, geen noodkreet; ik ben bij de les. Er zit schoonheid in het strijden, lelijkheid in het succes; zolang m’n flow groeit als Cole, oogst ik óók op grond van stress. Staat de wereld op z’n Kops: SPRAAKWATER LEST DE DORST. In een zee aan informatie is dit m’n flessenpost.
Verre van de sterren maar letters doen me stralen. We leven in een schijnvertoning, dralen door de dagen. Dobberen op hoop van zegen, terwijl er vragen knagen maar, we klagen niet maar dragen. Alles is een fase, al lijken nare vaak het langst: twijfel is een slechte vriend, je grootste vijand? Angst. Een overvloed aan eb; ik ken ’m, bodem, oceaan. Maar wie wil boven komen drijven, moet een tijdje blijven gaan. De werkelijkheid lijkt weleens anders maar in dit bestaan… Is de waarheid naakt; wij trokken de wereld kleren aan.
Niets wordt ons gegeven. Niets is ons beloofd. Geen genade; vragen dwalen door m’n slapeloze hoofd. Het fysieke en mentale; ’t is allemaal a bit scary. En ik voel me Dumb and Dumber als ik mezelf niet naar de gym carry, maar... Je potentieel blijft een kwestie van je eigen perspectief. Staat de hele wereld scheef, plaats ik m’n letters in cursief. Meebewegen, op de tast: liefde maakt je blind... In het donker is dus liefde hetgeen dat ons verbindt. Veldslag, slagveld, kantlijn: frontlinie. Dop erop als capuchon, ontsnappen: Houdini.
Zolang woorden zinnen worden, zonder ik me af in maan... Licht is alles wat de zwaarte kan verslaan. Mijn light verse versus duisternis, tot de dingen waterpas. Half vol of half leeg? Mijn geloof is niet van glas. Als de vrede in dit stuk, tot aangespoeld, precies. Vrede in het stuk: ik wens je dubbel zo veel… Peace.