Buiten(!!!)
het lichaam vergelijkt het met een andere vorm
de situatie waarover gesproken wordt introduceert ze als poeder
laten we zeggen gruis, zand, Sahara-stof
(Of is dat te zichtbaar voor wat we bedoelen?)
(Hoe maakt ze het mentaal onschadelijk
hoe trotseert het lichaam het b***** zonder een misselijkmakende
hortende paniek?)

Oké, ze zegt: vanaf nu (!) gaan we praten
over pollen van lelies die opstuiven
een kus van het allerzachtste vlees
zie dit als een eeuwige opening
in plaats van iets ernstigs
you guys, dit zijn kansen dus neem ze:
zet stappen en luister naar politici
met twee handen omvatten wij de bloem en
door het maken van een opwaartse beweging
toont de kern/de seks zich
dit is de delicaatste desintegratie van een vroegere vorm
dat het poeder opvliegt, aan de vingertoppen kleeft
of zich draaikolkt naar een ander oord
is een willekeurig proces/onderdeel van het leven, en kom op
willekeur kan een lichaam toch zeker niet vrezen?

(zie het vooral niet als met spetterende
spuugdeeltjes uitgesproken wanhoop)
(zie het vooral niet als de desintegratie die het eigenlijk is)
(ik bedoel te zeggen: kijk vanachter een raam naar de
eenzaam opengaande lente en zwijg daarover
tegen de mensen die je nu niet ziet)

Het lichaam is gewoon heel moe, mensen
ze heeft geen zin in realiteiten waarin de lelie
zoals zij ook wel kan zien
in grote mate zonlicht verduistert
dat het licht het materiaal tijdelijk niet kan penetreren
dat de avond veel te vroeg begint (soms eindigt het niet)
het lichaam weet ook wel dat dit weggaat (dat de stad nog levend is)
het wil ook gewoon naar buiten (dat wil het niet)
het wil gewoon naar b***** (ze wil het zien)
het wil gewoon n*** b***** (ze weet het niet)