Copernicus

COPERNICUS

Wie weet niet hoe
twijfel de zoom van diens nachtjapon omhoogtilt

om een beetje meer dij bloot te geven
voor het aangezicht van het geloof? 

Eens wist ik het niet. Eens geloofde ik dat ik
mijn eigen geometrie was,
mijn eigen geocentrische planeet

wentelend als een ballerina, alleen
in het middelpunt van het universum, op bevel van een god
die met zijn vuile mond
mijn muziekdoosje opende
Hij zei

Laat er licht zijn– 
En ik dacht dat ik het licht was.

Ik was de mislukte verbeelding van een man.

Nu weet ik dat wat lijkt
op de beweging van de hemel
enkel de beweging van de aarde is.

Niet de sterren.
Niet wat ik maar wil.

Copernicus

Who doesn’t know how
doubt lifts the hem of its nightgown

to reveal another inch of thigh
before the face of faith?

I once didn’t. I once thought I was
my own geometry,
my own geocentric planet

spinning like a ballerina, alone
at the center of the universe, at the command of a god
opening my music box
with his dirty mouth. He said

Let there be light—
And I thought I was the light.

I was a man’s failed imagination.

Now I know what appears
as the motion of Heaven
is just the motion of Earth.

Not stars.
Not whatever I want.