Maria do Rosário Pedreira

De Portugese dichteres Maria do Rosário Pedreira  (Lissabon 1959) studeerde letteren en gaf aansluitend vijf jaar les op een middelbare school. In 1987 begon ze te werken bij een uitgeverij en dat is ze blijven doen, momenteel bij een van de grootste Portugese boekenconcerns, Leya: ze is daar medeverantwoordelijk voor de fictie. In de jaren negentig schreef ze een serie jeugdboeken onder de titel Clube das Chaves, die eenentwintig delen kende, waarvan er enkele verfilmd werden voor de televisie. Datzelfde gebeurde met een tweede, iets kleinere reeks (zeventien delen), Detective Maravilhas, die ze tussen 1997 en 2007 schreef. In 1993 publiceerde ze de autobiografische roman Alguns homens, duas mulheres e eu (‘Enkele mannen, twee vrouwen en ik’) en ze schreef een groot aantal liedteksten, onder andere voor fadozangeres Ana Moura.  

Hoewel ze al vroeg begonnen is met het schrijven van gedichten, heeft ze lang gewacht met publiceren, schrijft ze in haar voorwoord bij de uitgave van haar verzamelde werk, Poesia reunida, waaruit voor Scherven een keuze is gemaakt. Eerst omdat ze het niet goed of belangrijk genoeg vond, of domweg niet wilde delen met een lezerspubliek, later, vanaf het moment dat ze werkzaam was op een uitgeverij, omdat ze vreesde dat haar collega-uitgevers haar niet zouden publiceren om de waarde van de gedichten maar omdat zij het was die ze had geschreven. Tot ze halverwege de jaren negentig werd overgehaald om gedichten in te zenden voor prijsvraag, waarbij de eerste prijs bestond uit een uitgave in boekvorm. Die prijsvraag won ze en in 1996 verscheen haar bundel A Casa e o Cheiro dos Livros bij uitgeverij was Quetzal, waar ook haar twee latere bundels – O Canto do Vento nos Ciprestes en Nenhum Nome Depois – en het verzameld werk zijn verschenen, dat naast die drie boeken bestaat uit haar afzonderlijk in tijdschriften gepubliceerde gedichten, die voor deze gelegenheid werden gebundeld onder de titel A Ideia do Fim. 

Ze hebben bijzonder sprekende titels, die vier bundels. ‘Het huis en de geur van de boeken’, ‘Het lied van de wind in de cipressen’, ‘Geen naam meer daarna’ en ‘Het idee van het einde’. Samen vormen ze welhaast een programma, dat je zou kunnen samenvatten met de woorden huis, boeken, wind, namen en einde. Bijna een metafoor voor het leven van een uitgever.  

In 2022 verscheen een nieuwe bundel, getiteld O Meu Corpo Humano (‘Mijn mensenlichaam’ of ‘Mijn menselijk lichaam’), waarmee ze het jaar daarop de presititeuze  prijs Casino da Póvoa won.